No więc niestety - Mistrzostwa Europy dla naszych dziewczyn skończyły się zanim nawet porządnie się zaczęły. Całkowitego blamażu nie było - jednak awansowały z grupy, zagrały niezły mecz z Bułgarią i momentami prezentowały bardzo wysoki poziom. Nie było to jednak to, czego oczekiwali kibice, trenerzy i najpewniej również same zawodniczki. Uważam jednak, że każdą porażkę można docelowo przekuć w sukces. Makowskiemu należy dać jeszcze rok czasu, ja wierzę, że uda mu się zgrać dziewczyny i doprowadzić je do wysokiej dyspozycji w następnych sezonach.
Smutno. Nawet nie wiem co więcej o tym napisać - na razie ciężko mi to wszystko chłodno ocenić. Dzisiaj Włoszki po prostu były lepsze, jednak mimo wszystko to jest klasa...U nas chwilami wszystko pięknie wyglądało, ale jednak pojawiało się zbyt dużo błędów, aby marzyć o wygraniu choćby seta.
Nasi siatkarze z kolei na dwa tygodnie przed ich mistrzostwami kontynentu, mimo przegranej z Rosjanami, wygrali Memoriał Huberta Jerzego Wagnera. Nastraja to może nie jakoś hurraoptymistycznie, ale jednak całkiem nieźle. Nie mogę się już doczekać! Czy ktoś z Was wybiera się na mecze?
wtorek, 10 września 2013
wtorek, 27 sierpnia 2013
Zostawcie Makowskiego!
Cóż, obiektywnie mówiąc, World Grand Prix nie było bardzo udane dla naszych siatkarek. Mimo fragmentów dobrej gry, drużynie zdarzały się długie przestoje. Jeszcze na pierwszym turnieju, w Campinas, wydawało się, że wszystko będzie w porządku. Fakt, "złotka" przegrały wszystkie spotkania, jednak Rosjanki, Brazylijki i reprezentantki USA stanowią ścisłą czołówkę światową i te porażki miały prawo Polkom się przydarzyć. Później jednak nie było już tak kolorowo. W Płocku nasze dziewczyny ograły tylko Kazaszki (ale za to w całkiem niezłym stylu), z Japonkami i Niemkami niestety nie powalczyły. Ostatnia grupa eliminacyjna to kolejne przegrane z Serbią i Chinami i wygrana 3:2 z Argentyną. Podsumowując - 15 miejsce na 20 drużyn. No cóż, nie napawa to jakimś wielkim optymizmem.
Jednak uważam, że trenerowi Makowskiemu należy się odrobina zaufania i czasu. Nikt nie jest w stanie stworzyć nowej drużyny w kilka miesięcy, musimy to zrozumieć. Potencjał jest, mamy dobre środkowe, Paulina Maj na pozycji libero też radzi sobie świetnie, niestety jest mały problem z przyjęciem i atakiem, ale miejmy nadzieję, że dziewczyny do ME zgrają się ze sobą i to wszystko zacznie dobrze wyglądać.
Moja osobista refleksja jest taka: dlaczego na rozegraniu ciągle w pierwszym składzie gra Milena Radecka? Nie wiem czy zauważyliście, ale na przykład podczas turnieju w Płocku, trener wpuszczał Wołosz mniej-więcej w połowie seta (kiedy był on albo prawie wygrany, albo prawie przegrany). Asia nie mogła nawet pokazać pełni swoich możliwości, a uważam, że ona ma niesamowity talent i może być jedną z najlepszych rozgrywających świata. Świetnie radzi sobie z piłkami sytuacyjnymi, jest szybka i inteligentna. Tylko dlaczego ciągle "druga"? Taka sama sytuacja na linii przyjęcie-atak. Praktycznie ciągle na boisku przebywała Karolina Różycka, która przyjęcie ma przeciętne, nie kończy ataków, Asia Kaczor ewidentnie na razie bez formy...pytam się - dlaczego? Dlaczego nie Konieczna, Sieczka, Kasprzak? Mamy w reprezentacji dużo młodych, fajnych dziewczyn - trzeba z tego korzystać!
Na razie jednak poczynań trenera Makowskiego z kadrą nie oceniam. Na to przyjdzie czas po ME, bo jednak WGP było tylko przetarciem. Mam przeczucie, że impreza sezonu wcale nie wyjdzie Polkom źle. A wiecznych krytyków i ekspertów mam już po dziurki w nosie, medal na Mistrzostwach byłby dla nich największą "karą". I tego kadrze życzę : )
Jednak uważam, że trenerowi Makowskiemu należy się odrobina zaufania i czasu. Nikt nie jest w stanie stworzyć nowej drużyny w kilka miesięcy, musimy to zrozumieć. Potencjał jest, mamy dobre środkowe, Paulina Maj na pozycji libero też radzi sobie świetnie, niestety jest mały problem z przyjęciem i atakiem, ale miejmy nadzieję, że dziewczyny do ME zgrają się ze sobą i to wszystko zacznie dobrze wyglądać.
Moja osobista refleksja jest taka: dlaczego na rozegraniu ciągle w pierwszym składzie gra Milena Radecka? Nie wiem czy zauważyliście, ale na przykład podczas turnieju w Płocku, trener wpuszczał Wołosz mniej-więcej w połowie seta (kiedy był on albo prawie wygrany, albo prawie przegrany). Asia nie mogła nawet pokazać pełni swoich możliwości, a uważam, że ona ma niesamowity talent i może być jedną z najlepszych rozgrywających świata. Świetnie radzi sobie z piłkami sytuacyjnymi, jest szybka i inteligentna. Tylko dlaczego ciągle "druga"? Taka sama sytuacja na linii przyjęcie-atak. Praktycznie ciągle na boisku przebywała Karolina Różycka, która przyjęcie ma przeciętne, nie kończy ataków, Asia Kaczor ewidentnie na razie bez formy...pytam się - dlaczego? Dlaczego nie Konieczna, Sieczka, Kasprzak? Mamy w reprezentacji dużo młodych, fajnych dziewczyn - trzeba z tego korzystać!
Na razie jednak poczynań trenera Makowskiego z kadrą nie oceniam. Na to przyjdzie czas po ME, bo jednak WGP było tylko przetarciem. Mam przeczucie, że impreza sezonu wcale nie wyjdzie Polkom źle. A wiecznych krytyków i ekspertów mam już po dziurki w nosie, medal na Mistrzostwach byłby dla nich największą "karą". I tego kadrze życzę : )
poniedziałek, 26 sierpnia 2013
Tak wiele się działo, że aż zapomniałam o tym opowiedzieć! :D
Witajcie znowu! :D Wracamy po raz kolejny, bo jak sama Gosia mi powiedziała - nie możemy pozwolić temu blogowi na taką śmierć! Sama za nic bym się nie zebrała do napisania tej notki, ale zostałam do tego zapędzona i dopiero teraz zauważyłam jak wiele mogę opowiedzieć!
Otóż te wspaniałe wakacje rozpoczęły się od wyprawy do Ergo Areny. O tym pisała Gosia.
To była niedziela. 30 czerwca. W chwili, gdy ja jechałam na LŚ do Gdańska, wolontariusze już byli w Starych Jabłonkach. Turniej miał rozpocząć się następnego dnia, więc trzeba było wszystko dopiąć na ostatni guzik :) Nie myślcie, że odpuściłam te Mistrzostwa Świata - po prostu dołączyłam do ekipy dzień później! Z Gdańska wróciłam po 2 w nocy, zasnęłam chwilę przed 3, a już o godzinie 5 zaliczyłam pobudkę, żeby dostać się do Ostródy, gdzie dołączyłam do wolontariatu :) Chwilę przed 7 zameldowałam się na miejscu, wskoczyłam w nasz roboczy strój i byłam gotowa do pracy :D Ledwo żyłam, szczerze to nie wiem jak tam dotarłam, i nie wiem jak przeżyłam pełen emocji i pracy pierwszy dzień. Już na wstępie okazało się, że pracy nie będzie mniej niż rok wcześniej, a może nawet będzie tego więcej - wiadomo, większe wymagania, w końcu to MŚ :) Moja subiektywna opinia jest taka, że w tym roku było dużo więcej obowiązków, być może dlatego, że ranga imprezy była wyższa, ale i ja zaliczyłam mały "awans" z boiska nr 3 na 2. Nawet na WT na dwójce było więcej pracy, więc na MŚ musiało być podobnie. Nie wiem na ile zainteresowani jesteście, ale przedstawię Wam NAJWAŻNIEJSZE dla mnie momenty. Te, które mnie zaskoczyły, rozśmieszyły albo obudziły ducha kibica!
MECZ NA WODZIE... Matko kochana, co to było :D Słuchajcie, takiego zaskoku to ja dawno nie przeżyłam. Razem z moją koleżanką Asią skończyłyśmy swój mecz i miałyśmy przerwę, której przeznaczenie było jasne - odpoczynek. Ledwo siadłyśmy, a tu nagle wpada jeden z court managerów i mówi: "Brakuje nam dwóch chłopaków, do podawania piłek na wodzie... WY, CHODŹCIE! SZYBKO!". LOL, CO?! What, że ja?! Pierwszy mecz w historii na wodzie, prezes Przedpełski i spółka... I woda. Boże, woda! :D Przecież nie umiem pływać, zresztą moja koleżanka też! :D Totalnie nieogarniętę biegniemy na motorówkę, po drodze okazało się, ze rozpruła mi się czapka, i musiałam pożyczać od koleżanki. Na boisko płynął z nami również wiewiór, było bardzo wesoło, chociaż serce omal mi nie wyskoczyło z piersi, gdy zaczęli nas wkręcać (czy aby na pewno?), że będziemy wyławiać piłki z wody. Gdy postawiłam stopę na piasku, okazało się, ze nie ma się czego bać, bo konstrukcja ani drgnie, a piłki były bardzo grzeczne i wypadły poza boisko zaledwie 2-3 razy. Jedynym problemem byli pływający za mną fotografowie, którzy krzyczeli, żebym się przesunęła w lewo, a potem dla odmiany w drugie lewo... (czemu nie w prawo? :<) Aha, no i mój telefon, którego nie wyłączyłam, i w pośpiechu musiałam się z nim uporać - był to mały problem. :D No, mecz skończył się w samą porę, bo nad Starymi Jabłonkami zebrały się czarne chmury, a wraz z postawieniem nogi na lądzie zaczęło grzmieć (nie żebym bała się burzy, czy coś...), wraz z Asią zaliczyłyśmy sprint na naszą dwójkę, gdzie miałyśmy podawać mecz... I to nie byle jaki...
...W STRUGACH DESZCZU... Wszystko było okej - do czasu :D Grała para z USA i Czech (tak mi się wydaje, czas niestety już trochę wymazał mi takie szczegóły z pamięci). Podawanie piłek w deszczu, a nawet w trakcie burzy to nie jest nowość, ale w momencie, gdy po boisku latają gałęzie, to chyba nie wszystko jest na miejscu. :D Mecz, owszem, mógłby być przerwany, ale jedna z drużyn zaparła się, że będzie grać i tak jakby postałyśmy sobie kolejne 15 minut... Pierwsze 5 to były mokre spodenki, po 10 minutach mokre WSZYSTKO! Kiedy żaden normalny człowiek nie był w stanie grać - mecz został przerwany. UF, UF, UF! Teraz biegiem do namiotu spikera, który już niestety po paru piłkach został odcięty od prądu. Okazało się, ze deszcz nie ustaje, nie jest ani odrobinę lżejszy, dlatego pobiegliśmy do hangaru i tam skryliśmy się przed urwaniem chmury. Po jakimś czasie mecz został wznowiony, a my (wciąż mokre) dalej podawałyśmy. A przed meczem musieliśmy pozbierać z boiska liście, maleńkie gałązki i szyszki. Za co nawet jedna z Amerykanek podziękowała z bardzo współczującą miną :) Jak dla mnie super przygoda :D JA CHCĘ JESZCZE RAZ!
POLSKIE MECZE... Niby boisko nr 2, a spójrzcie tylko- ile kibiców i emocji!
W takich momentach nie myślałam, że mam dość i jestem zmęczona. Wtedy można stać bez końca, najważniejsze, żeby NASI wygrali. Niesamowite jest, gdy wszyscy na trybunach i na boisku czują, jakby mieli w życiu tylko jeden cel - kibicowanie. :) Dla takich momentów się żyje.
KOT CZY NIE KOT... Jak część z Was wie - skoczkowie również mieli swój moment w SJ. Jakież było moje zdziwienie, gdy wyszłam z hangaru i omal nie wpadłam na gościa ubranego w ubrania 4F, od razu myślałam, że to Kot, ale jakoś bardzo pewna nie byłam :D Okulary przeciwsłoneczne trochę mnie zbiły z tropu :D Potem szłyśmy na obiad pod górkę (kto choć raz pod nią szedł, ten wie...) i wtedy z naprzeciwka szła już cała zgraja skoczków.
TOP OD AMERYKANKI I BRAZYLIJKI... Żółty top od Barbary Seixas nie ma dużej historii, po prostu go od niej dostałam (pozdrawiam Witka, który go nie dostał!), ale ten od April Ross... Po meczu April na dwójce podeszłam do niej i spytałam o top, a ona niestety nie mogła mi go dać, bo już komuś obiecała, ale powiedziała, że następnego dnia po meczu może mi dać. No to ok, idę sobie pod główny kort, podchodzę do niej po meczu, a ona do mnie, że ZAPOMNIAŁA :D I, że mam przyjść po meczu o 3. miejsce. I wtedy już pamiętała, i mimo przegranego meczu była bardzo miła, nawet zamieniłam z nią parę zdań :D
OSTATNI MECZ NA DWÓJCE... Nigdy go nie zapomnę. Pedro/Bruno grali przeciw parze z Holandii Brouwer/Meeuwsen. I to właśnie Holendrzy po zaciętym meczu wygrali 2:1 (21:17,19:21, 21:19). Tak strasznie się cieszę, że podawałam piłki na tym meczu. To był tak nieziemski mecz, tak niesamowity poziom... I właśnie wtedy zaczęłam kibicować Holendrom, żeby tylko wygrali te MŚ. Na szczęście tak się właśnie stało! :)
Kurczę, co takiego jest w tej siatkówce, że pomimo dość ciężkiego, pełnego pracy tygodnia - ja wciąż chcę tam wracać! Nic nie pobije tych momentów, gdy czuje się te wszystkie wydarzenia na własnej skórze... I znowu powtarzam - mam nadzieję, że znowu będę miała okazję podawać tam piłki! Tak pracować, to ja mogę! :D
Załączam parę zdjęć, enjoy!
Miejmy nadzieję, że za rok znowu będę mogła tutaj coś nabazgrać o Starych Jabłonkach. :D
Ej, i wiecie co jeszcze mi zostało z Jabłonek, oprócz wspomnień? Opalenizna na łydkach (hm, a może nawet lekkie spalenie), bardzo śmieszna, bo podawaliśmy w butach i... tak jakby się nieregularnie opaliłam, zresztą nie tylko ja :D
Albo skoro się tak rozpisałam, to znajcie moje dobre serce, i macie taką nutkę ze Starych Jabłonek!
A tu macie coś, co dla mnie było super hiteeem :D
I dla odmiany coś, co pozwoli na wspomnienia nie tylko tego roku, ale i lat wcześniejszych :)
To by było na tyle! :)
Otóż te wspaniałe wakacje rozpoczęły się od wyprawy do Ergo Areny. O tym pisała Gosia.
To była niedziela. 30 czerwca. W chwili, gdy ja jechałam na LŚ do Gdańska, wolontariusze już byli w Starych Jabłonkach. Turniej miał rozpocząć się następnego dnia, więc trzeba było wszystko dopiąć na ostatni guzik :) Nie myślcie, że odpuściłam te Mistrzostwa Świata - po prostu dołączyłam do ekipy dzień później! Z Gdańska wróciłam po 2 w nocy, zasnęłam chwilę przed 3, a już o godzinie 5 zaliczyłam pobudkę, żeby dostać się do Ostródy, gdzie dołączyłam do wolontariatu :) Chwilę przed 7 zameldowałam się na miejscu, wskoczyłam w nasz roboczy strój i byłam gotowa do pracy :D Ledwo żyłam, szczerze to nie wiem jak tam dotarłam, i nie wiem jak przeżyłam pełen emocji i pracy pierwszy dzień. Już na wstępie okazało się, że pracy nie będzie mniej niż rok wcześniej, a może nawet będzie tego więcej - wiadomo, większe wymagania, w końcu to MŚ :) Moja subiektywna opinia jest taka, że w tym roku było dużo więcej obowiązków, być może dlatego, że ranga imprezy była wyższa, ale i ja zaliczyłam mały "awans" z boiska nr 3 na 2. Nawet na WT na dwójce było więcej pracy, więc na MŚ musiało być podobnie. Nie wiem na ile zainteresowani jesteście, ale przedstawię Wam NAJWAŻNIEJSZE dla mnie momenty. Te, które mnie zaskoczyły, rozśmieszyły albo obudziły ducha kibica!
MECZ NA WODZIE... Matko kochana, co to było :D Słuchajcie, takiego zaskoku to ja dawno nie przeżyłam. Razem z moją koleżanką Asią skończyłyśmy swój mecz i miałyśmy przerwę, której przeznaczenie było jasne - odpoczynek. Ledwo siadłyśmy, a tu nagle wpada jeden z court managerów i mówi: "Brakuje nam dwóch chłopaków, do podawania piłek na wodzie... WY, CHODŹCIE! SZYBKO!". LOL, CO?! What, że ja?! Pierwszy mecz w historii na wodzie, prezes Przedpełski i spółka... I woda. Boże, woda! :D Przecież nie umiem pływać, zresztą moja koleżanka też! :D Totalnie nieogarniętę biegniemy na motorówkę, po drodze okazało się, ze rozpruła mi się czapka, i musiałam pożyczać od koleżanki. Na boisko płynął z nami również wiewiór, było bardzo wesoło, chociaż serce omal mi nie wyskoczyło z piersi, gdy zaczęli nas wkręcać (czy aby na pewno?), że będziemy wyławiać piłki z wody. Gdy postawiłam stopę na piasku, okazało się, ze nie ma się czego bać, bo konstrukcja ani drgnie, a piłki były bardzo grzeczne i wypadły poza boisko zaledwie 2-3 razy. Jedynym problemem byli pływający za mną fotografowie, którzy krzyczeli, żebym się przesunęła w lewo, a potem dla odmiany w drugie lewo... (czemu nie w prawo? :<) Aha, no i mój telefon, którego nie wyłączyłam, i w pośpiechu musiałam się z nim uporać - był to mały problem. :D No, mecz skończył się w samą porę, bo nad Starymi Jabłonkami zebrały się czarne chmury, a wraz z postawieniem nogi na lądzie zaczęło grzmieć (nie żebym bała się burzy, czy coś...), wraz z Asią zaliczyłyśmy sprint na naszą dwójkę, gdzie miałyśmy podawać mecz... I to nie byle jaki...
...W STRUGACH DESZCZU... Wszystko było okej - do czasu :D Grała para z USA i Czech (tak mi się wydaje, czas niestety już trochę wymazał mi takie szczegóły z pamięci). Podawanie piłek w deszczu, a nawet w trakcie burzy to nie jest nowość, ale w momencie, gdy po boisku latają gałęzie, to chyba nie wszystko jest na miejscu. :D Mecz, owszem, mógłby być przerwany, ale jedna z drużyn zaparła się, że będzie grać i tak jakby postałyśmy sobie kolejne 15 minut... Pierwsze 5 to były mokre spodenki, po 10 minutach mokre WSZYSTKO! Kiedy żaden normalny człowiek nie był w stanie grać - mecz został przerwany. UF, UF, UF! Teraz biegiem do namiotu spikera, który już niestety po paru piłkach został odcięty od prądu. Okazało się, ze deszcz nie ustaje, nie jest ani odrobinę lżejszy, dlatego pobiegliśmy do hangaru i tam skryliśmy się przed urwaniem chmury. Po jakimś czasie mecz został wznowiony, a my (wciąż mokre) dalej podawałyśmy. A przed meczem musieliśmy pozbierać z boiska liście, maleńkie gałązki i szyszki. Za co nawet jedna z Amerykanek podziękowała z bardzo współczującą miną :) Jak dla mnie super przygoda :D JA CHCĘ JESZCZE RAZ!
POLSKIE MECZE... Niby boisko nr 2, a spójrzcie tylko- ile kibiców i emocji!
KOT CZY NIE KOT... Jak część z Was wie - skoczkowie również mieli swój moment w SJ. Jakież było moje zdziwienie, gdy wyszłam z hangaru i omal nie wpadłam na gościa ubranego w ubrania 4F, od razu myślałam, że to Kot, ale jakoś bardzo pewna nie byłam :D Okulary przeciwsłoneczne trochę mnie zbiły z tropu :D Potem szłyśmy na obiad pod górkę (kto choć raz pod nią szedł, ten wie...) i wtedy z naprzeciwka szła już cała zgraja skoczków.
TOP OD AMERYKANKI I BRAZYLIJKI... Żółty top od Barbary Seixas nie ma dużej historii, po prostu go od niej dostałam (pozdrawiam Witka, który go nie dostał!), ale ten od April Ross... Po meczu April na dwójce podeszłam do niej i spytałam o top, a ona niestety nie mogła mi go dać, bo już komuś obiecała, ale powiedziała, że następnego dnia po meczu może mi dać. No to ok, idę sobie pod główny kort, podchodzę do niej po meczu, a ona do mnie, że ZAPOMNIAŁA :D I, że mam przyjść po meczu o 3. miejsce. I wtedy już pamiętała, i mimo przegranego meczu była bardzo miła, nawet zamieniłam z nią parę zdań :D
OSTATNI MECZ NA DWÓJCE... Nigdy go nie zapomnę. Pedro/Bruno grali przeciw parze z Holandii Brouwer/Meeuwsen. I to właśnie Holendrzy po zaciętym meczu wygrali 2:1 (21:17,19:21, 21:19). Tak strasznie się cieszę, że podawałam piłki na tym meczu. To był tak nieziemski mecz, tak niesamowity poziom... I właśnie wtedy zaczęłam kibicować Holendrom, żeby tylko wygrali te MŚ. Na szczęście tak się właśnie stało! :)
Kurczę, co takiego jest w tej siatkówce, że pomimo dość ciężkiego, pełnego pracy tygodnia - ja wciąż chcę tam wracać! Nic nie pobije tych momentów, gdy czuje się te wszystkie wydarzenia na własnej skórze... I znowu powtarzam - mam nadzieję, że znowu będę miała okazję podawać tam piłki! Tak pracować, to ja mogę! :D
Załączam parę zdjęć, enjoy!
 |
| Przerażone my płyniemy na boisko :D |
 |
| Teraz wyobraźcie sobie minę mojej mamy, gdy zobaczyła niepływającą córkę, na pływającym boisku. Na telebimie: JA i, taki tam, p. Przedpełski :D |
 |
| Tak bardzo mokre, po ogromnej ulewie :) |
 |
| Z Summer Ross (nie jest spokrewniona z April). |
 |
| Na głównym ;) |
 |
| :) |
 |
| Chwile odpoczynku w naszym "pomieszczeniu klimatyzowanym" :D |
 |
| Jeden z pokazowych meczów, w tym grali m.in. Paweł Papke i Sebastian Świderski. |
 |
| Mecz skoczków. |
Miejmy nadzieję, że za rok znowu będę mogła tutaj coś nabazgrać o Starych Jabłonkach. :D
Ej, i wiecie co jeszcze mi zostało z Jabłonek, oprócz wspomnień? Opalenizna na łydkach (hm, a może nawet lekkie spalenie), bardzo śmieszna, bo podawaliśmy w butach i... tak jakby się nieregularnie opaliłam, zresztą nie tylko ja :D
Albo skoro się tak rozpisałam, to znajcie moje dobre serce, i macie taką nutkę ze Starych Jabłonek!
A tu macie coś, co dla mnie było super hiteeem :D
I dla odmiany coś, co pozwoli na wspomnienia nie tylko tego roku, ale i lat wcześniejszych :)
To by było na tyle! :)
Czas nadrobić zaległości :)
Ostatnio nieco brakuje nam wszystkim siły do prowadzenia bloga, co wcale nie oznacza, że już nie interesujemy się siatkówką. Otóż interesujemy się - i to bardzo.
Od czasu ostatniego posta trzem z nas (Marysi, Marcie i mi) udało się być (wspólnie) na meczu Polska-Argentyna w Lidze Światowej, a Marta i ja dodatkowo wygrałyśmy bilety na pierwszy dzień turnieju World Grand Prix w Płocku. Niżej mała fotorelacja : )
__________________________________________________________________
Właśnie dzięki temu zdjęciu wygrałyśmy bilety na World Grand Prix. Chciałyśmy podziękować tam osobiście Kindze, okazja dobra bo ludzi malutko, ale niestety ochroniarze byli dużo bardziej negatywnie nastawieni niż na przykład ci z Gdańska...
A teraz zdjęcia z Płocka : )
Podsumowując - genialne wakacje, pełne sportowych emocji. Przed nami ME i kolejny mecz na żywo - już czekam!
Od czasu ostatniego posta trzem z nas (Marysi, Marcie i mi) udało się być (wspólnie) na meczu Polska-Argentyna w Lidze Światowej, a Marta i ja dodatkowo wygrałyśmy bilety na pierwszy dzień turnieju World Grand Prix w Płocku. Niżej mała fotorelacja : )
__________________________________________________________________
 |
| Cała trójeczka przed Ergo Areną. |
 |
| Z boiskiem w tle. |
 |
| Zobaczcie kogo udało nam się "złapać" :D |
Właśnie dzięki temu zdjęciu wygrałyśmy bilety na World Grand Prix. Chciałyśmy podziękować tam osobiście Kindze, okazja dobra bo ludzi malutko, ale niestety ochroniarze byli dużo bardziej negatywnie nastawieni niż na przykład ci z Gdańska...
A teraz zdjęcia z Płocka : )
 |
| Zdjęcie z czterema nie bardzo zidentyfikowanymi (ale za to sympatycznymi) siatkarkami z Japonii : ) |
 |
| Marta z naszymi zaproszeniami : ) |
 |
| I ja - również z nimi : ) |
 |
| Marciak z Coriną! |
 |
| I ja - również z nią : ) |
 |
| Nasz "sektor gwiazd". Nic, tylko wygrywać bilety z puli PZPS : ) |
 |
| Marta z Gosią Kożuch. |
 |
| I ja - także z kapitanką zespołu Niemek : ) |
 |
| Marta z Christiane. |
 |
| I ja z Christiane. |
 |
| Japońskie studio telewizyjne :D |
 |
| Zdjęcie z jednym z moich dziennikarskich idoli - panem Tomaszem Zimochem. |
Podsumowując - genialne wakacje, pełne sportowych emocji. Przed nami ME i kolejny mecz na żywo - już czekam!
niedziela, 7 kwietnia 2013
Następne pokolenie "złotek"?
Po obejrzeniu dzisiejszego meczu cała jeszcze się trzęsę. Coś niesamowitego, jeden z najbardziej emocjonujących siatkarskich horrorów jakie dane mi było zobaczyć. Dziewczyny grały bardzo dobrą siatkówkę - a zważając na to, że mają jedynie 16-17 lat (bo kadetki to w tej chwili roczniki '97 i '96) - wręcz świetną. Z obu stron mogliśmy zauważyć naprawdę przemyślane akcje - dobra gra w obronie, ciekawe rozegranie, siła i celność w ataku. Miło się na to patrzało.
Włoszki, kiedy miały już Polki "na widelcu", psuły zagrywkę. A nasze siatkarki wykazały się wielką odpornością psychiczną i to właśnie była ich przewaga. Ja przed komputerem chyba byłam bliska zawału - a co musiały czuć one! Ale fantastycznie dały sobie radę.
Zawodniczkom z Italii nie zazdroszczę, zapewne jest to dla nich koszmar, który długo będzie śnił się im po nocach...
Ale my cieszymy się ze ZŁOTA! Te nastolatki przysporzą nam jeszcze wiele radości w następnych latach, to pewne!
Ale my cieszymy się ze ZŁOTA! Te nastolatki przysporzą nam jeszcze wiele radości w następnych latach, to pewne!
Fot: cev.lu
sobota, 30 marca 2013
Typy kibica na wesoło :)
A więc z racji tego, że od paru lat aktywnie udzielam się na forach poświęconych sportowi, obracam się wśród osób z tym samym "bzikiem" co ja, śledzę wszelkie nowości na serwisach sportowych, zdążyłam zauważyć na jak wiele sposobów ludzie kibicują, jak postrzegają rywalizację.
Postanowiłam ich lekko "zaszufladkować" (oczywiście z humorem).
Sezonowcy. Grupa chyba najbardziej popularna - uaktywniają się w momencie sukcesu jakiegoś zawodnika czy drużyny - ulatniają kiedy tylko zwycięstwa się kończą. Ostatnimi czasy obserwuje się na przykład wysyp kibiców Piotra Żyły, a w zeszłym roku po wygranej Lidze Światowej nagle przybyło wiernych fanów siatkówki. Kibic-sezonowiec oczywiście nie przyznaje się, jak krótko interesuje się konkretną dyscypliną i często "popisuje się" na forach swą niewiedzą. Typ dosyć łatwy do zidentyfikowania : )
Hotki. Zazwyczaj nastolatki (chociaż to nie reguła), zakochane w sportowcu płci męskiej. Najczęściej w Bartoszu Kurku lub w młodych skoczkach narciarskich. Siedzenie na meczu w promieniu kilku metrów od hotek (bo poruszają się zazwyczaj stadami) potrafi skutecznie obrzydzić widowisko - głośne piski, głupie komentarze...śmiać się czy płakać? W internecie ich działalność przedstawia się podobnie - strony na facebooku poświęcone rozpływaniu się nad urodą konkretnego zawodnika, komentarze na oficjalnych profilach typu " ;***** kocham Cię BARTUŚ"...Aż się człowiek wstydzi, że też ma te "naście" lat ; )
Ja-wiem-lepiej. Oto typ kibica, który zawsze najlepiej wie, co dobre dla zawodnika. Który uważa, że generalnie to on byłby najlepszym trenerem, fizjoterapeutą, lekarzem, taktykiem, dietetykiem...wszystkim. Po każdym nieudanym występie drużyny, której kibicuje, wypisuje co było nie tak, co można zmienić. Aż dziwne, że z taką wiedzą sam niczego nie osiągnął! ;)
Zawsze Niezadowolony. Biało-czerwony sportowiec wygrywa Mistrzostwa Europy. "Dlaczego nie Mistrzostwa Świata?" Nasz zawodnik zdobywa brąz na Mistrzostwach Świata. "Dlaczego nie złoto?"
Zawsze Niezadowolony. Biało-czerwony sportowiec wygrywa Mistrzostwa Europy. "Dlaczego nie Mistrzostwa Świata?" Nasz zawodnik zdobywa brąz na Mistrzostwach Świata. "Dlaczego nie złoto?"
Polak wygrywa na Mistrzostwach Świata. "E tam, MŚ przy Olimpiadzie to nic!" Taki typ nigdy nie cieszy się z sukcesu - bo zawsze czuje niedosyt. Szczerze mówiąc, współczuję ; )
Pesymista. Szczególnie aktywny, kiedy akurat naszym nie idzie. Jako przykład mogą doskonale posłużyć komentarze na początku sezonu skoków narciarskich: "Nieloty! Już nigdy nasi skoczkowie nie będą w stanie choćby walczyć o miejsca w 10tce! Kruczek się do niczego nie nadaje!" Kiedy siatkarze przegrywają pierwszego seta: "I tak już nie wygrają, za słabi są." Osobiście mam w domu przedstawiciela tego typu, te teksty bywają lekko denerwujące. No dobra, bardzo denerwujące.
Pełen Nienawiści (ech, po prostu kibol...). Taki "kibic", który "swojego" zawodnika wręcz kocha, a całą resztę strasznych-ludzi-chcących-zabrać-mu-wygraną nienawidzi. Zazwyczaj bez konkretnego powodu. I wyzywa, równa z ziemią, czasem ucieka się nawet do rękoczynów. Nie ma żadnego szacunku do rywala i do kibiców rywala. Ciężki typ.
Oczywiście starałam się, żeby były to te najbardziej charakterystyczne i denerwujące "rodzaje" kibiców - tych prawdziwych przez duże "K" nie ma co opisywać - bo oni są po prostu mądrymi ludźmi, rozumiejącymi, że każdy fan ma prawo do swoich sympatii i antypatii, że każdy sportowiec może mieć zły dzień i co najważniejsze - że sport ma łączyć a nie dzielić.
Jeżeli macie jeszcze jakieś swoje pomysły na "zaszufladkowanie" fanów, dzielcie się w komentarzach.
Pozdrawiam, Gośka.
:)
poniedziałek, 28 stycznia 2013
Puchar Polski dla Kędzierzyna! Waleczny Białystok poległ w meczu z Budowlanymi
Puchar Polski
Ostatnie dni upłynęły pod znakiem Pucharu Polski, w którym triumfował Kędzierzyn - jedna z niewielu drużyn prezentujących naprawdę równą, stabilną formę.
Jeżeli mam być szczera - widziałam tylko jeden mecz. Ten, w którym Resovia zapewniła sobie awans do finału. Pokonali walecznych bydgoszczan, którzy (jak dla mnie) w tym sezonie są naprawdę świetni. Nie chcę usprawiedliwiać ich porażki, ale wynik mógłby być inny, gdyby nie kontuzja Jurkiewicza. Ale cóż - każdy ma problemy, Rzeszów również przystępowała do rozgrywek jako drużyna osłabiona, więc brak środkowego Delecty niczego nie zmienia.
Akurat ten mecz bardzo mi się podobał. Uwielbiam patrzeć, gdy młodzi zawodnicy pokazują pazurki, rozwijają się na naszych oczach. Taki Waliński - jak dla mnie, to przyszłość kadry. Tak samo jak Konarski. Robi ogromne postępy i mam nadzieję, że zobaczymy go w reprezentacji w większym wymiarze czasu.
W tym miejscu polecam ciekawy artykuł - klik.
Plusliga
W Pluslidze czekają nas bardzo ważne mecze, chociażby spotkanie, w którym zmierzy się Gdańsk z Olsztynem. Tu akurat nie będę neutralna, mam nadzieję, że Krzysiek i spółka zrobią, co należy :) W tym miejscu moje dwie blogowe partnerki się ze mną nie zgadzają, 3 lutego to będzie dla nas dzień walki :D
Pierwsze miejsce, jak na razie, zajmuje Delecta. Jestem bardzo ciekawa, czy tak będzie do końca.
ORLEN Liga
Akurat tutaj poświęcę całą uwagę AZSowi Białystok. Szczerze mówiąc, nigdy nie widziałam, żeby jakakolwiek drużyna miała takie problemy. Zawodniczki uciekają i w sumie, chyba im się nie dziwię (choć sama bym tak nie zrobiła...). Utrzymywanie się z siatkówki jest ryzykowne, a część z nich wypłat nie dostawała.
W ostatnim meczu z Łodzią, kadra meczowa Białegostoku liczyła siedem zawodniczek. Libero (172 cm wzrostu) musiała zagrać jako przyjmująca, Sylwia Chmiel (przyjmująca) jako środkowa. Ich najstarsza zawodniczka ma 22 lata! Dziewczyny przegrały, ale walczyły bardzo, bardzo dzielnie. Strasznie cenię takie drużyny, w których pierwsza szóstka to melodia przyszłości - zawodniczki, które kiedyś mogą być najlepsze na świecie. Bez różnicy, czy do wystawiania młodego składu zmusza sytuacja klubu, czy po prostu tak funkcjonuje jakaś drużyna. Białystok przegrał 3:1, ale dziewczyny mogą być z siebie dumne. Z całego serca im kibicuję. (świetny mecz Laury Tomsi, zdobyła 22 punkty atakiem - 52% skuteczności, dwa blokiem i jeden zagrywką)
Jak już wszyscy wiedzą - Kędzierzyn ma następną rundę LM, Skra i Resovia - nie. Wielka szkoda.
Nie chce mi się krytykować Bełchatowa, bo inni zrobili to za mnie idealnie. Prawda jest taka, że kontuzjom da się zapobiec. Nie wszystkim, ale przynajmniej część urazów wynika ze złego doboru ćwiczeń, zbyt dużego natężenia gier. Kłaniam się wszystkim, którzy układają tak wspaniałe, zapchane terminarze, wymyślają coraz to nowe imprezy. Szkoda, że zawodnicy mają niewiele do gadania i nikt nie pyta ich o zdanie...
Ostatnie dni upłynęły pod znakiem Pucharu Polski, w którym triumfował Kędzierzyn - jedna z niewielu drużyn prezentujących naprawdę równą, stabilną formę.
Jeżeli mam być szczera - widziałam tylko jeden mecz. Ten, w którym Resovia zapewniła sobie awans do finału. Pokonali walecznych bydgoszczan, którzy (jak dla mnie) w tym sezonie są naprawdę świetni. Nie chcę usprawiedliwiać ich porażki, ale wynik mógłby być inny, gdyby nie kontuzja Jurkiewicza. Ale cóż - każdy ma problemy, Rzeszów również przystępowała do rozgrywek jako drużyna osłabiona, więc brak środkowego Delecty niczego nie zmienia.
Akurat ten mecz bardzo mi się podobał. Uwielbiam patrzeć, gdy młodzi zawodnicy pokazują pazurki, rozwijają się na naszych oczach. Taki Waliński - jak dla mnie, to przyszłość kadry. Tak samo jak Konarski. Robi ogromne postępy i mam nadzieję, że zobaczymy go w reprezentacji w większym wymiarze czasu.
W tym miejscu polecam ciekawy artykuł - klik.
Plusliga
W Pluslidze czekają nas bardzo ważne mecze, chociażby spotkanie, w którym zmierzy się Gdańsk z Olsztynem. Tu akurat nie będę neutralna, mam nadzieję, że Krzysiek i spółka zrobią, co należy :) W tym miejscu moje dwie blogowe partnerki się ze mną nie zgadzają, 3 lutego to będzie dla nas dzień walki :D
Pierwsze miejsce, jak na razie, zajmuje Delecta. Jestem bardzo ciekawa, czy tak będzie do końca.
ORLEN Liga
Akurat tutaj poświęcę całą uwagę AZSowi Białystok. Szczerze mówiąc, nigdy nie widziałam, żeby jakakolwiek drużyna miała takie problemy. Zawodniczki uciekają i w sumie, chyba im się nie dziwię (choć sama bym tak nie zrobiła...). Utrzymywanie się z siatkówki jest ryzykowne, a część z nich wypłat nie dostawała.
W ostatnim meczu z Łodzią, kadra meczowa Białegostoku liczyła siedem zawodniczek. Libero (172 cm wzrostu) musiała zagrać jako przyjmująca, Sylwia Chmiel (przyjmująca) jako środkowa. Ich najstarsza zawodniczka ma 22 lata! Dziewczyny przegrały, ale walczyły bardzo, bardzo dzielnie. Strasznie cenię takie drużyny, w których pierwsza szóstka to melodia przyszłości - zawodniczki, które kiedyś mogą być najlepsze na świecie. Bez różnicy, czy do wystawiania młodego składu zmusza sytuacja klubu, czy po prostu tak funkcjonuje jakaś drużyna. Białystok przegrał 3:1, ale dziewczyny mogą być z siebie dumne. Z całego serca im kibicuję. (świetny mecz Laury Tomsi, zdobyła 22 punkty atakiem - 52% skuteczności, dwa blokiem i jeden zagrywką)
Jak już wszyscy wiedzą - Kędzierzyn ma następną rundę LM, Skra i Resovia - nie. Wielka szkoda.
Nie chce mi się krytykować Bełchatowa, bo inni zrobili to za mnie idealnie. Prawda jest taka, że kontuzjom da się zapobiec. Nie wszystkim, ale przynajmniej część urazów wynika ze złego doboru ćwiczeń, zbyt dużego natężenia gier. Kłaniam się wszystkim, którzy układają tak wspaniałe, zapchane terminarze, wymyślają coraz to nowe imprezy. Szkoda, że zawodnicy mają niewiele do gadania i nikt nie pyta ich o zdanie...
piątek, 25 stycznia 2013
Żyjemy!
Cześć!
Przepraszam, że od dłuższego czasu nie pisałyśmy. Dziewczyny miały bardzo dużo na głowie.
Na siebie wymówki nie mam. Przepraszam, przepraszam i jeszcze raz przepraszam. Mimo większej ilości wolnego czasu - nie miałam weny, albo raczej nie chciałam jej mieć. Obiecuję poprawę, bo mam teraz jeden obowiązek mniej - nie wiem czy to dobrze, ale wyszło jak wyszło.
Mam nadzieję, że wrócimy tu na długo. I notki będą regularne. Na pewno się o to postaramy!
Do napisania!
Przepraszam, że od dłuższego czasu nie pisałyśmy. Dziewczyny miały bardzo dużo na głowie.
Na siebie wymówki nie mam. Przepraszam, przepraszam i jeszcze raz przepraszam. Mimo większej ilości wolnego czasu - nie miałam weny, albo raczej nie chciałam jej mieć. Obiecuję poprawę, bo mam teraz jeden obowiązek mniej - nie wiem czy to dobrze, ale wyszło jak wyszło.
Mam nadzieję, że wrócimy tu na długo. I notki będą regularne. Na pewno się o to postaramy!
Do napisania!
Subskrybuj:
Posty (Atom)