Wygrana z Włochami na początek Olimpiady!

Polacy pokonują Italię w pierwszym spotkaniu Igrzysk Olimpijskich w Londynie 3:1 (21:25, 25:23, 25:20, 25:24)! Lepszego początku tej długo oczekiwanej przez nas imprezy chyba nie można było sobie wymarzyć! Chociaż nasi zawodnicy weszli w mecz powoli, mając na początku problemy z zagrywką i przyjęciem, to z biegiem czasu "rozkręcili się" i w czwartym secie wręcz zdemolowali graczy z Półwyspu Apenińskiego. To była ta forma, o której wszyscy marzymy, ta gra, która pozwala nam walczyć z najlepszymi i marzyć o finale. To był ten "dream team". Zdecydowanie wyróżniał się Piotr Nowakowski, który według mnie jest w tej chwili jednym z najlepszych środowych świata. Dobrze grali Bartosz Kurek, Michał Winiarski i Zbigniew Bartman. Zresztą - wyłączając pierwszą odsłonę - cała drużyna prezentowała się naprawdę w porządku.

Mastrangelo powinien więc porządnie przemyśleć swoje słowa sprzed tego spotkania (mówiące o tym, że Włosi są lepsi od Polski i Brazylii a tylko Rosja może im zagrozić).

 Swoją drogą, zachowanie naszych przeciwników jak zawsze mnie denerwowało, chociaż nasi zawodnicy utrzymują że i tak, jak na Włochów, nie było tak źle. Polacy starali się grać fair play, przy spornych sytuacjach zazwyczaj przyznając się do błędu - gracze Italii za to kłócili się przy każdej możliwej okazji z arbitrami i starali się wyprowadzać naszą drużynę z równowagi. Irytujące. Jednak ostatni set chyba ochłodził im głowy na dobre.

Niesamowity był widok trybun, które wyglądały niemal tak, jakby Olimpiada rozgrywana była w Polsce. Tylko pozazdrościć tym szczęśliwcom, którzy na żywo kibicują naszym siatkarzom : )

Podsumowując - gra biało-czerwonych napawa optymizmem przed wtorkowym spotkaniem z Bułgarami (którzy notabene są raczej bez formy) i pozostałymi meczami grupowymi. Trzymamy kciuki!!!

Wywiad z Anną Grejman

Anna Grejman (ur.08.06.1993 r.) - młoda, perspektywiczna zawodniczka bydgoskiego Pałacu grająca na pozycji przyjmującej. Wychowanka UKS Osiemnastki Szczecin i spora nadzieja dla reprezentacji Polski seniorek.


1. Jak rozpoczęła się Pani przygoda z siatkówką?
A.G.: Moja przygoda z siatkówką zaczęła się w szkole podstawowej, kiedy pojechałam na zawody wojewódzkie, tam były trenerki kadry województwa, które powołały mnie na zgrupowanie. Potem zamieszkałam w Szczecinie, w internacie, by móc trenować systematycznie, pod okiem trenerki Danuty Ciesińskiej, która pomogła mi się rozwinąć.
2. Czy ma Pani swój wzór do naśladowania, jeżeli chodzi o grę na pozycji przyjmującej?
A.G.: Kiedyś, jak byłam młodsza, imponowało mi jak gra Anna Barańska (teraz Werblińska), bo pomimo swojego niewysokiego wzrostu to jedna z lepszych siatkarek w lidze.
3. Czy jest taki klub, w którym bardzo chciałaby Pani zagrać? Poza Bydgoszczą oczywiście.
A.G.: Chciałabym w przyszłości grać w jakimś włoskim klubie, jest wysoki poziom jeśli chodzi o siatkówkę, a oprócz tego mają świetną kuchnię:)
4. Jaka drogę obrałaby Pani, gdyby kariera siatkarska "nie wypaliła"?
A.G.: Nie lubię ,,gdybać", dlatego o tym za dużo nie myślałam, ale jakby nie wyszło mi w siatkówce, zawsze chciałam podróżować, może zostałabym przewodnikiem albo tłumaczem.
5. Jakie jest Pani największe marzenie?
A.G.: Nie mogę powiedzieć, bo wtedy się nie spełni!
6. Co Pani robi w wolnym czasie? Czy ma Pani jakieś inne pasje oprócz siatkówki?
A.G.: Czas wolny? Jest go bardzo mało, ale jak znajdę wolną chwilę to lubię robić rzeczy zwykłe, codziennie, na które zwykle nie mam czasu- obejrzeć ulubiony serial, poczytać książkę czy pójść na spacer z chłopakiem. A jeśli chodzi o inne pasje oprócz siatkówki to lubię śpiewać. Niestety talentu do śpiewania nie mam, więc robię to tylko gdy nikt nie słyszy;)
7. Ma Pani jakieś wspomnienie z dzieciństwa, które zapamięta Pani na zawsze?
A.G.: Pamiętam jak kiedyś z kolegą poszliśmy do sąsiada na działkę zerwać kilka liści rabarbaru i wtedy ten nas złapał i zaprowadził do rodziców za uszy. Spodziewałam się niezłego lania, ale ich na szczęście tylko rozśmieszyła ta cała sytuacja i wysłali mnie do sklepu, żebym sobie kupiła mój ulubiony rabarbar.
8. Pierwszy sezon w Pluslidze - więcej stresu czy radości?
A.G.: Na początku, wiadomo, pierwszy mecz, kibice, zawodniczki, które wcześniej miałam okazję zobaczyć w telewizji, ta cała atmosfera. Byłam nawet tym przerażona, ale kiedy dostałam szansę i weszłam na boisko to cały stres uleciał. Skupiłam się tylko na piłce, na grze i z meczu na mecz, przy każdej zmianie, wejściu na boisko było już tylko łatwiej. Radość była, jasne. Ogromna po zdobyciu każdego punktu.
9. Jakie ma Pani plany na przyszłość?
A.G.: Chcę skupić się przede wszystkim na graniu i nauce. Mam przed sobą wybór studiów. Teraz to jest najważniejsze, jeszcze treningi i przygotowanie do sezonu.

zdjęcie: s-w-o.pl

Miejmy nadzieję, że nie jest to ostatni z tego typu "wywiadów". Być może mało profesjonalnych, ale ważne są chęci :D

Druga rocznica bloga!

Jeszcze niedawno dziwiłyśmy się jakim cudem minął już rok od założenia bloga... Dziś nie możemy wyjść z szoku związanego z jego drugą rocznicą! Bilans dwunastu miesięcy jest jak najbardziej korzystny - widzimy, że coraz więcej osób czyta nasze "wypociny" (być może czasem wstawiane dość rzadko), a dodatkowo nasze niezniszczalne trzyosobowe grono poszerzyło się o pewną osobę - Marysię, która zapewne nie raz zadziwi nas wszystkich wiedzą na temat sportu.


Z okazji drugiej rocznicy bloga mamy dla Was niespodziankę, którą niedługo zobaczycie  na stronie ! Myślę, że kibice KS Pałacu Bydgoszcz będą zachwyceni. :>

Pozdrawiamy! Natalia, Gosia, Marysia i Marta

Aż nie wiadomo co napisać!

Szał... Najzwyczajniej w świecie dopadł wszystkich kibiców. I tych, którzy kibicują od święta, i tych, którzy przy naszych siatkarzach są od dłuższego czasu.Na ten medal nasza reprezentacja pracowała w pocie czoła, nie zważali na żadne przeszkody - zwalczali je konsekwentnie licząc na ostateczny sukces. Droga do niego jeszcze jest (wbrew pozorom) długa - pierwszy olimpijski mecz Polacy rozegrają 29 lipca - do tego czasu może wiele się zdarzyć. Wiadomo, że formy "złotopolscy" nie stracą "ot tak", pracowali na nią zbyt długo, żeby teraz to zaprzepaścić. Ale jest jedna rzecz, o której trzeba pamiętać - rywale zbrojący się w cieniu finału LŚ. Chociażby Włosi czy Rosjanie - jedni z faworytów, którzy na turniej w Sofii nie awansowali.

Szał, o którym mowa w pierwszym akapicie objawiał się różnymi stanami emocjonalnymi. Jedni płakali, inni po prostu szaleli z radości lub - tak jak ja - nie mogli się otrząsnąć z szoku do końca pomeczowego studia. Ale jedno jest pewne - każdy był tak samo dumny i jestem pewna, że duma będzie nas rozpierała bez różnicy na to, co stanie się w Londynie. Bo wszyscy napalamy się na medal, a wiadomo, że tam wszystko może się ułożyć różnie. Mimo wszystko czuję, że wyjście jest jedno - ozłoceni Polacy na podium.

Kiedy patrzę na sukces Polaków (kolejny zresztą) czuję, że można przenosić góry. Że pot wylany na treningach (lub podczas różnych innych form aktywności) nie idzie na marne. Medal daje też coraz większą liczbę kibiców (w mojej pesymistycznej wersji 3/4 z nich się ukruszy, po pierwszej porażce z Brazylią - która nie wiadomo kiedy nadejdzie), którzy pokochają ten sport. U mojego rodzeństwa ta faza powoli wkracza w coraz większy poziom zaawansowania, chociaż "maluchy" nie mają więcej niż 8 lat. I cieszy mnie to niesamowicie, bo wiem, że będę miała komu gadać o siatkówce! :D

I co do samego turnieju - organizacyjnie klapa. Zastanawia mnie za co Bułgarzy dostali organizację. To, że mają nową halę, nie oznacza, że muszą się tam odbywać takie imprezy. Tym bardziej, że - jak widać - nie dojrzeli do goszczenia siatkówki na takim poziomie, bo nie potrafią tego uszanować. Polskim kibicom ukradziono flagi, a na boisko poleciało wszystko, co było pod ręką.
Tak więc, drogie FIVB, Polacy czekają na organizację takich turniejów! Bo my nie rzucamy zapalniczkami, tylko kibicujemy. I nie plujemy na sędziów, najwyżej skrytykujemy. A gdy przychodzi odpowiedni czas - stoimy murem za swoją drużyną!

Biało czerwony wulkan wybucha : )

Mamy złoto. Mamy złoto. MAMY ZŁOTO!
Aż ciężko mi w to uwierzyć. To jest sen, sen który się spełnił, w gruncie rzeczy cały czas się spełnia. Radość, taka radość dla której warto wspierać drużynę - na dobre i na złe. Po małym przestoju w roku 2010 nasi siatkarze wracają na szczyt, od czasów Huberta Jerzego Wagnera nie było takiej drużyny. Andrea Anastasi udowodnił, że nawet bez czołowych zawodników poprzednich lat - między innymi Piotra Gruszki, Sebastiana Świderskiego, Daniela Plińskiego, Mariusza Wlazłego, może stworzyć team, który będzie walczył. Walczył i wygrywał. I to jest piękne, wzruszające i niesamowite!
Dzisiejsze spotkanie było dobre w wykonaniu naszych siatkarzy, zawodnicy USA nie poddawali się ale nie mieli szans z tak "nakręconymi" biało-czerwonymi. Nawet kiedy w pierwszym secie Marcin Możdżonek musiał zejść z parkietu z powodu kontuzji, na jego miejscu pojawił się Grzegorz Kosok a cała sytuacja nie miała większego wpływu na przebieg meczu. Michał Ruciak wchodząc na zagrywkę doskonale sobie radził. To pokazuje, jak mocna jest nasza ławka rezerwowych.Z naszą drużyną w tej chwili nikt nie może sobie poradzić, Bernardo Rezende miał rację, że byliśmy faworytami turnieju w Sofii. Nawet  "kibice" gospodarzy w pewnym momencie się uspokoili i przestali gwizdać - chyba zdali sobie sprawę, że na Polaków nie ma mocnych. Że tylko się upokarzają. Bo taka prawda - po ich zachowaniu nieprędko zobaczymy jakikolwiek turniej w Bułgarii. Ciekawe, czy o to im chodziło?
Nasza drużyna zdobyła aż cztery nagrody indywidualne - dla najlepszego atakującego (Zbigniew Bartman), najlepszego blokującego (Marcin Możdżonek), najlepszego libero (Krzysztof Ignaczak) i dla najbardziej wartościowego zawodnika (Bartosz Kurek). Uważam, że również nagroda dla najlepszego rozgrywającego należała się Łukaszowi Żygadle, ale cóż...tak to już czasem bywa, że gospodarze mają pewne przywileje (szczególnie w komercyjnym turnieju). My cieszymy się z historycznego złota! BRAWO, BRAWO, BRAWO!!!

Turniej Amatorski Plażówki w Pucku

Dzisiaj (08.07.12r.) odbył się w Pucku Turniej Amatorski Plażówki. Jako że jestem z okolic, stwierdziłam, że bardzo chętnie zobaczę, na jakim poziomie jest amatorska siatkówka w naszym regionie. Właściwie to zawodnicy pochodzili nie tylko z Kaszub, ale też z Litwy ;) Drużyny wykazały się ogromną inwencją twórczą w wymyślaniu nazw - np. "Aniołki Hani", "Słoneczni", "Pomarańcze" :) Obejrzałam kilka spotkań i zostałam bardzo mile zaskoczona wysokim poziomem, i jakością tych zmagań. Złoci medaliści tego turnieju rozegrali spotkanie z wielokrotnymi reprezentatami naszego kraju - Danielem Plińskim i Marcinem Wiką. Panowie spotkali się  z ogromnym zainteresowaniem ze strony publiki, która obserowowała ich grę. Właściwie to pierwszy raz miałam okazję zobaczyć jak "Plina" i Wika grają w plażówkę, i jak cieszą się tym. Bardzo miło oglądało się tę grę i jestem pewna, że nie tylko ja odniosłam takie wrażenie. Także najmłodsi byli zafascynowani naszymi "Orłami" i kibicowali im. ;) Jeżeli chcecie poobserwować grę Marcina, Daniela lub sami pograć, to zapraszam do Pucka ;)
Przepraszam za jakość zdjęć. Korzystałam z aparatu w komórce. ;)

Mamy historyczny finał!!!

Nasi siatkarze pokazali dzisiaj, że są w absolutnie genialnej formie. I są już pewni medalu, a jutro powalczą o złoto Ligi Światowej. Mecz z Bułgarią był zdecydowanie jednostronny, a pierwszy set również mógł być wygrany zdecydowanie wyżej. Wynik 25:23 25:20 25:18 obrazuje dobrze, co działo się na boisku. Polacy dominowali i pokazali, że zasłużyli na finał. Może nie grali porywającej siatkówki, ale grali tak, aby wygrać. Niestety, widowisko psuły denerwujące błędy sędziowskie. Przydałby się system challenge, naprawdę. 

Uważam, że jutrzejsze spotkanie z reprezentacją USA będzie baaardzo ciekawe. Amerykanie są w formie (bo przecież pokonanie Kuby 3:0 to nie lada sztuka), Polacy też. Zapowiada się naprawdę niesamowite widowisko, godne finału i uważam, że lekkimi faworytami do złota są Biało-Czerwoni. Na pewno będą mieli za sobą fantastycznych polskich kibiców (swoją drogą, ci bułgarscy zachowują się okropnie i wcale nie przypominają kibiców siatkówki). Mam nadzieję, że doping poniesie ich na szczyt, do zwycięstwa, do chwały. POLSKA, POLSKA, POLSKA!!!

__________

Oczywiście, trzeba również wspomnieć o naszej Agnieszce, która mimo choroby zagrała dobry mecz, przegrała w trzech setach 1:6 7:5 2:6 z jedną z najlepszych tenisistek w historii - Sereną Williams w finale Wimbledonu. Jestem pewna, że czasy Isi jeszcze nadejdą, jest genialną zawodniczką młodego pokolenia. Super się ją ogląda, obserwuję jej karierę od 2,5 roku i jestem niesamowicie wzruszona, że doszła do numeru dwa w rankingu WTA, robi postępy i wierzę, że przed nią nie jeden tytuł wielkoszlemowy.

Dzisiaj wygrał tenis siłowy, przyjdzie czas, że wygra technika i inteligencja. Może już w Londynie? 

BRAWO ISIA. 

Polacy w półfinale, Brazylia odesłana do domu!!!

Już w pierwszym meczu Final Six Ligi Światowej polscy siatkarze zapewnili sobie awans do półfinału. Było to możliwe, ponieważ wczoraj Brazylijczycy przegrali z reprezentacją Kuby 3:0. Dzisiaj wszystko było w naszych rękach. Mogliśmy sprawić, że główny faworyt pojedzie do domu i właśnie tak się stało.

A wszystko dzięki ogromnej determinacji i zaangażowaniu naszych chłopców. Dobrze rozpoczęli mecz i w pierwszym secie utrzymywali nieznaczną przewagę. Jednak chwilowe rozluźnienie wykorzystali Brazylijczycy i to oni wygrali pierwszą partię 25:23. W drugim secie role jakby się odwróciły. To my byliśmy z tyłu i musieliśmy gonić. Udało się i ze stanu 17:20, wyprowadziliśmy na 25:23. Teraz mecz rozpoczął się od nowa. Obie drużyny miały równe szanse. Lepiej wykorzystali je nasi przeciwnicy. Dzięki dobrej zagrywce i odrobinie szczęścia coraz to bardziej powiększali przewagę nad Polakami. Gdy na tablicy wyników widniał zapis 16:7 chyba wszyscy stracili już nadzieję i spisali tego seta na straty. Ale jednak nie możemy zapomnieć, że mamy do czynienia z drużyną "walczaków". Trener Anastasi wprowadził kilka zmian. Na boisku zobaczyliśmy między innymi Michała Kubiaka, który poderwał zespół do walki. Brazylijscy kibice pewnie przecierali oczy ze zdumienia. Nasi chłopcy potrafili doprowadzić do stanu 23:23, ale jednak proste błędy w końcówce dały zwycięstwo Brazylijczykom. Ta pogoń dała jednak naszym dodatkowe siły. W 4 secie od razu zabrali się ostro do roboty i nie wypuszczali z rąk prowadzenia. Pewnie doprowadzili do tie breaka, w którym kontynuowali świetną passę, pokonując Brazylię 15:10. Tym samym zapewnili sobie awans do półfinału. Wielka legenda siatkówki musiała natomiast pogodzić się z porażką, w tym sezonie Brazylia już po raz  czwarty uległa naszej reprezentacji, co jest bardzo pozytywne w perspektywie zbliżających się Igrzysk Olimpijskich.

W dzisiejszym spotkaniu znowu można było zobaczyć, jak wielką siłą są dobrzy zmiennicy. Łukasz Żygadło został zmieniony przez Pawła Zagumnego i to on do końca prowadził spotkanie, urozmaicając je swoimi ciekawymi rozegraniami. W trzecim secie całkiem dobrze spisujący się Michał Winiarski musiał ustąpić miejsca młodszemu koledze Michałowi Kubiakowi. Ta zmiana również przyniosła pozytywne efekty. W ważnych momentach nie zawiedli Bartosz Kurek i Zbigniew Bartman, którzy stanowią trzon reprezentacji. Również jak zwykle rewelacyjnie spisywał się Krzysztof Ignaczak.

Z niecierpliwością czekamy na kolejne spotkania naszych chłopaków. Jutrzejszy mecz z reprezentacją Kuby zadecyduje o tym, z którego miejsca awansujemy do półfinału i z kim się w nim zmierzymy. Trzymamy kciuki i kibicujemy z całych sił!!!